Tavşan ateşi olarak da tanımlanan tularemi, Francisella tularensis,’in etken olduğu bakterial zoonozlardan birisidir. Küçük, aerobik, non-motil, Gram negatif kokobasil olan Francisella tularensis, bilinen en enfeksiyöz bakterilerden birisidir, hastalığın oluşması için 10 canlı mikroorganizmanın inökülasyonu veya inhalasyonu yeterlidir. İnce lipopolisakkarit içeren bir zarı mevcut olan F. tularensis spor oluşturamaz. İnsanlar sıklıkla F. tularensis’i cilt veya mukozal yüzeylerden, enfekte hayvan dokusu veya vücut sıvısı ile temas sonrasında veya enfekte tatarcık, kene yada sivrisinek tarafından ısırılmayı takiben alır. Nadir olarak, kontamine, toz inhalasyonu, gıdanın veya suyun alınması da klinik hastalık gelişimine neden olabilir. Suda, toprakta, hayvan ölülerinde, atıklarında haftalarca, dondurulmuş tavşan etinde yıllarca canlı kalabilen F. tularensis, donma noktasına yakın veya daha düşük sıcaklıklara aylarca dayanıklıdır. Bu derece, dış ortam koşullarına dayanıklı olan mikroorganizma ısıya ve dezenfektanlara karşı duyarlı olmasına rağmen, çok düşük inokülüm miktarında bile hastalığa neden olabilmesi, kolay dağılabilmesi ve oluşturduğu klinik tabloların ciddiyeti nedeni ile ilk sıralarda tercih edilen biyolojik silah ajanları arasındadır.

İlk defa 1911’de kemirgenlerde veba benzeri bir hastalığın etkeni olduğu gösterilen F. tularensis’in, insanlarda mortalitesi ve morbiditesi yüksek klinik hastalığa neden olduğu kısa süre sonra gösterilmiştir. San Francisco’da şüpheli veba salgınını inceleyen araştırmacılar Tulare County, California’da izole ettikleri bakteriyi Bacterium tularense olarak isimlendirmeleri bakterinin tanımlanmasını sağlamıştır. Avrupa ve Eski Sovyetler Birliği’nde 1930 ve 1940’da kontamine suyun neden olduğu salgınların görülmesi hastalığın epidemik özellikler taşıyabileceğini de göstermiştir. İlerleyen yıllarda, Dr. Edward Francis’in mikroorganizma ve hastalık üzerindeki çalışmaları nedeniyle bakteri Francisella tularensis olarak adlandırılmıştır.

Mikroorganizmaların bugünkü anlamda silah olarak kullanılmasına yönelik ilk düşüncelerin doğuşuyla birlikte, bu amaçla F. tularensis’in kullanılmasına yönelik çalışmalar başlamıştır. İlk biyolojik silah üretimlerinin gerçekleştirildiği ve denemelerinin yapıldığı, Maçurya’da 1932-1945 yılları arasında Japon ordusunun üzerinde çalıştığı bilinen mikroorganizmalardan biriside F. tularensis’dir. Ayrıca II. Dünya Savaşı sırasında Doğu Avrupa’da Alman ve Rus Askerleri’nde görülen farklı klinik tularemi formlarının, Ruslar tarafından F. tularensis’in askeri saldırı amaçlı kullanımına bağlı olabileceği de literatürde yer almaktadır. Savaş sonrasında da F. tularensis üzerindeki çalışmalar devam etmiş ve ABD, 1950-1960’larda aerosol olarak etkili olabilecek F. tularensis üretimini gerçekleştirmiştir. Bugün için, ABD’de tularemi üzerindeki çalışmalar devam etmektedir, ancak bu çalışmalarda amacın, hastalığın patofizyolojisinin anlaşılmasına, aşı geliştirilmesine, olası saldırı durumlarında koruyucu önlemlere yönelik olduğu belirtilmektedir. Eski Sovyetler Birliği’nde F. tularensis üzerindeki çalışmaların 1990’lı yılların başına kadar devam ettiği bilinmektedir ve bugün için kullanılan antibiyotiklere dirençli ve geliştirilmekte olan aşı ile oluşacak immüm cevaptan da etkilenmeyecek bir suş ile silah oluşturdukları da iddia edilmektedir.

Olası biyolojik silah saldırısında meydana gelecek felaketin büyüklüğüne yönelik Dünya Sağlık Örgütü’nün 1969’daki bir çalışmasında, 50 kg F. tularensis’in aerosol olarak 5 milyon nüfuslu yerleşim alanı üzerinde atılması halinde 19.000 ölüm ve 250.000 kişide hastalığa neden olacağı, aşılanan kişilerinde tam olarak korunamayacakları ifade edilmiştir. Ayrıca hastalanan kişilerin haftalarca tedavi ihtiyacı olacağı ve haftalar sonra relapsların görüleceği belirtilmiştir. Bu çalışmaya istinaden, ABD’de “Centers for Disease Control and Prevention” (CDC) olası F. tularensis biyolojik saldırısının ekonomik yükünü incelemiş ve her 100.000 etkilenen kişi için 5.4 milyar dolarlık bir rakama ihtiyaç olduğu belirtilmiştir. Bu ölçüde önemli mortalite ve morbiditeye neden olabilecek F. tularensis, biyolojik silah olarak farklı ülkelerin ve grupların dikkatini çekmektedir.

Bugün için elimizdeki bilgiler, ABD’de dönemin başkanı Nixon ve ekibi tarafından alınan bir karar ile biyolojik silah üretiminin 1969’da durdurulmasının düşünüldüğü, 1970’te durdurulduğu ve 1973’te F. tularensis’de içeren üretilmiş bombaların imha edildiğini göstermektedir. Eski Sovyetler Birliği’nde F. tularensis içeren biyolojik silah üretim çalışmalarının, birliğin son yıllarına kadar devam ettiği bilinmektedir. Bugün gerek Eski Sovyet Cumhuriyetleri kaynaklı, gerekse bağımsız şekilde üretilmiş olan, silah amaçlı kullanılabilecek canlı veya toz haline getirilmiş F. tularensis’in varlığından şüphe edilmekte ancak hangi ülkelerde veya kimlerin elinde bulunduğu bilinmemektedir.

Doğal yollarla gelişen tularemi, Avrupa, Asya ve Kuzey Amerika’nın bir çok kesimlerinde görülmekle birlikte özellikle orta ve kuzey Avrupa’da, İskandinav ülkelerinde sık olarak tespit edilmektedir. Ön planda kırsal alanda yaşayanların hastalığı olarak görülmekle birlikte, nadiren şehirlerde yaşayanlarda da tespit edilebilmektedir. Bu dağılımda, F. tularensis’in konağının; tarla faresi, kır sıçanı, su sıçanı, tavşanlar gibi küçük memeli hayvanlar oluşu önem taşımaktadır. Sıklıkla hayvanlar hastalığı, tatarcık, kene, sivrisinek gibi vektörlerin ısırması sonrasında alırlar. İnsanlara hastalık pek çok farklı şekilde bulaşabilir; vektör olarak görev yapan böcekler tarafından ısırılma en sık tespit edilen bulaşma şeklidir. Ayrıca, enfekte hayvan ile direkt temasın yanı sıra enfekte hayvan dokuları ile temas veya bunların gıda olarak alınması, kontamine olmuş suyun tüketilmesi, inhalasyon yolu ile enfekte partiküllerin alınması hastalığa neden olabilir. Bu özellikleri nedeni ile tüm yaş grupları ve her iki cinsiyet grubuda hastalık açısından risk taşır, ancak avcılıkla uğraşanların daha yüksek risk grubunda oldukları bilinmektedir. Laboratuar ortamında F. tularensis ile çalışanlar da, çok az miktarlarda bile mikroorganizma hastalığa neden olabildiği için risk altındadır, F. tularensis üremiş agarının, rutin diğer mikrobiyolojik örneklerde olduğu gibi açık olarak incelenmesi bile hastalığa neden olabilir. Ancak bugün için insandan insana bulaştığı gösterilmediğinden hasta ile temas edilmesi veya aynı ortamda bulunulması hastalık gelişimi açısından risk taşımaz.

Doğal yollardan bulaşma sonrasında 1-21 gün arasında değişen sürelerle olmak üzere, ortalama 3-5 günlük inkübasyon süresini takiben, F. tularensis alım şekline ve virülansına bağlı olarak 6 farklı klinik formdan birisiyle hastalık gelişir. İnkübasyon süresinin alınan organizma sayısına bağlı olarak değiştiği, mikroorganizma sayısının artışı ile sürenin kısaldığı kabul edilmektedir. Fakültatif intrasellüler bakteri olan F. tularensis makrofajlar içerisinde çoğalır. Patofizyolojik değişikliklerin gerçekleştiği, bakterinin hedef aldığı organlar, lenf nodu, akciğer, plevra, dalak ve böbrektir.

Klinik formları;

– Tifoidal tularemi; doğal bulaşma yolları sonrasında gelişen tularemilerin %5-15’ini oluşturur. Genellikle enfekte partiküllerin inhalasyon yolu alınmasını takiben gelişir, ancak intradermal veya gastrointestinal alımları takiben de gözlenebilir. Eğer biyolojik silah olarak F. tularensis kullanılacak olursa ön planda aerosol formu ile kullanılacağı için, olası bir saldırı sonrasında gözlenmesi beklenen klinik form tifoidal tularemidir. Sıklıkla ani başlayan ateş (38 – 40 0C), halsizlik, kilo kaybı ve yaygın vücut ağrıları (özellikle bel ağrısı) şeklinde ilk bulgularını verir, ancak tulareminin diğer formlarından farklı olarak lenfadenopati gelişimi tespit edilmez. Ayrıca cilt veya mukozal lezyonlarda görülmez. Vakaların %80’ında klinik tabloya pnömoni eşlik edebilir, pnömoninin eşlik ettiği vakalar tulareminin en ağır formlarıdır. Pnömoni bulgularının yanı sıra substernal ağrı, produktif veya non-produktif öksürük gözlenebilir. Nadiren karın ağrısı ve ishal gibi gastrointestinal bulgular ön planda olabilir. Vakaların %42’sinde nabız ateş disasiasyonu, yani ateş yükselmesine rağmen göreceli bradikardi tespit edilebilir. Tedavi alan vakalarda mortalite %1-3, uygun ve zamanında tedavi başlanmayan vakalarda ise %35’tir. Olası bir biyolojik saldırı durumunda mortalitenin daha yüksek olması beklenmelidir.

– Ülseroglandüler tularemi; doğal bulaşma sonrasında en sık görülen klinik formdur, vakaların %75-85’ini teşkil eder. Genellikle enfekte hayvan doku veya vücut sıvılarının cilt veya mukozal yüzeylerle temasını takiben gelişir. Ani başlayan ateş, titreme, başağrısı, halsizlik ve özellikle ülsere cilt lezyonu ile karakterizedir. Sistemik bulguların ortaya çıkışı ile ciltte papül gelişimi eş zamanlıdır, papül birkaç gün içerisinde ülserasyon gösterir. Ülser gelişimini takip eden birkaç gün içerisinde lokal, ağrılı lenfadenopati ülserli alanın drenaj hattında tespit edilir. Uygun antibiyotik tedavisine rağmen lenfadenopatilerde süpürasyon görülebilir. Cilt lezyonu sıklıkla temasın gerçekleştiği el veya parmaklarda gelişir.

– Glandular tularemi; Ülser tespit edilmeden hassas lenfadenopati ve ateş ile seyreden klinik tablo vakaların %5-10’unda gözlenir.

– Oküloglandular tularemi; Mikroorganizmanın konjonktivadan giriş yaptığı vakalarda, tek taraflı, oldukça ağrılı, pürülan drenajın ve preaüriküler veya servikal lenfadenopatinin eşlik ettiği klinik formdur. Yüzde 1-2 oranında görülür, sıklıkla, kontamine olmuş ellerin gözleri kaşıması veya enfekte hayvanın vücut sıvılarının konjonktivaya sıçraması sonrasında gelişir. Vakaların bir kısmında, kemozis, periorbital ödem ve palpebral konjonktivada küçük nodüler lezyonlar veya ülserasyon tespit edilir.

– Orafarengeal tularemi; Primer farengeal ulseroglandüler tularemiyi tarif etmek için kullanılan tanımlamadır. Sıklıkla kontamine su veya gıda alımını takiben gelişir, nadiren kontamine damlacıkların inhalasyonu orafarengeal tularemi nedeni olabilir. Servikal lenfadenopatinin eşlik ettiği eksüdatif, membranöz tonsilofarenjit tespit edilir, stomatitte klinik tabloya eşlik edebilir.

– Pnömonik tularemi; Tedavi edilmezse mortalitesi yüksek, fulminan seyir gösteren, atipik pnömoni bulguları ile karakterize pnömoni şeklinde görülür. Mikroorganizmanın inhalasyonu sonrasında primer olarak gelişebileceği gibi, hematojen yolla veya septik emboliler şeklinde yayılımı takibende gelişebilir. Tifoidal tularemilerin %30-80’ında, ulseroglandüler tularemilerin %10-15’inde klinik tabloya eşlik edebilir. Pnömonik tularemide vakaların %15’inde plevral effüzyon tespit edilir. İlk radyolojik bulgular peribronşial infiltrasyon şeklinde iken, izleyen birkaç gün içerisinde birkaç lobu tutan lobar pnömoni formunda olabilir.

Tanım ve Klinik Bilgiler : Francisella tularensis ile oluşan tularemi, etkenin giriş yerinde ülserasyon, bölgesel lenfadenit ve ateşle seyreden, pnömoni, sepsis gibi komplikasyonlar yapabilen, granülamatöz infeksiyonla karakterize, zoonotik bir bakteriyel hastaliktir.

Tularemi prodromsuz bir hastalıktır. Üşüme ile ateş 38-40 C kadar yükselir. Halsizlik, iştahsizlik, kas ağrıları baş ağrısı vardır. . Bol terleme . Rölatif bradikardi olguların yaklaşık yarısında gözlenir.Olguların büyük çoğunluğu ülseroglangüler formda seyreder (%50-85). Bakteri deriden, kene ısırması veya infekte hayvan ile temasla girer. Giriş yerinde ağrılı papül oluşur. Birkaç gün sonra papül nekroz sonucunda koyu kabuklu ülsere dönüşür. Bölgesel ağrılı lenfadenit gelişir. Bunların bir bölümü flüktasyon gösterir ve fistülüze olurlar.Glandüler formda giriş yeri belli degildir. Hastalik lenfadenit şeklinde seyreder. Bakteri kontamine parmaklar, kontamine su veya aerosol ile bulaşir. Konjonktiva hiperemik ve ödemlidir. Lakrimasyon ve fotofobi vardir. Konjonktivit genellikle tek taraflıdır. Korneal ülser, dakriyosistit gelişebilir. Hastalik görme kaybina yol açabilir.Pnömonik tularemi korkulan bir formdur. Bakterini inhalasyonu veya hematojen yayılım sonucu gelişebilir. Hastalarda ateş, öksürük, ve yan ağrısı vardır.Tifoid formda bakterinin giriş yeri belli degildir. Muhtemelen çok fazla sayida bakteri alindiginda gelişir. Sistemik bulgularla seyreder. Hastalarda üşüme, yüksek ateş, baş agrisi, kusma karin agrisi, diyare, öksürük vardir. Septik şok, hepatit, menenjit, perikardit, pnömoni gelişebilir. Orofarenjiyal formda bakteri infekte su ve gıdalar veya inhalasyonla bulaşır. Ateş şiddetli boğaz ağrısı yakınması olan hastalarda daha çok eksüdatif tonsillit, bazen ülseratif tonsillit saptanır. Ağız mukozasında da ülserler görülebilir. Tek taraflı veya iki taraflı ağrılı servikal lenfadenomagali gelişir.

Tularemi esas itibariyle doğada, tavşan, fare sıçan gibi kemiricileri ve daha seyrek olarak rakun, opposum, sığır kedi, köpek gibi hayvanları tutarak varlığını sürdüren zoonotik bir infeksiyondur. F.tularensis insanlara infekte hayvan veya onların dokularına direkt temasla veya onları yiyerek ya da infekte kene ve diğer artropodların ağız ifrazatı ve dışkılarını deriye bırakmaları, kontamine tozların inhalasyonu ve kontamine suların içilmesi suretiyle bulaşır.

Tanı Metodları : Tularemiden şüphelenilmedikçe tani zordur. Etkenin gerek geç üremesi gerekse aşiri bulaşici karakteri nedeniyle laboratuvar çalişmasina büyük özen gösterilmesi gerekir.Kültür yöntemleri: Bakterinin izolasyonu için kontamine örnekler ve floralı bölgelerden yapılan ilk kültürlerinde antibiyotik içeren selektif besiyerlerinin kullanılması izolasyon şansını arttırır. Biyokimyasal idandifikasyonda oksidaz ve katalaz testleri, sitrülin üreidaz oluşturması, glukoz, maltoz,sukroz,gliserol fermantasyonudur. Bakterinin direkt tanısına yönelik olarak geliştirilen polimeraz zincir reaksiyonu (PCR) kültürle izolasyonu güç olan bu bakterilerin tanımı

Bakterinin tek bir antijen tipi olması nedeni ile bakteriye karşı oluşan antikorlar,
aglütinasyon, mikroaglütinasyon ve ELİSA yöntemleri ile güvenli olarak araştırılabilir. Hastalığın ikinci haftasında pozitifleşir ve yıllarca düşük titrede pozitif
kalırlar.

Tedavi ve Korunma : Steptomisin Erişkin için 7.5-10 mg/kg IM 12 saat ara ile, çocuklarda 30-40 mg/kg IM iki dozda uygulanabilir. Streptomisin tek dozda da verilebilir. gentamisinde etkilidir. Tetrasiklinler, kloramfenikol ve kinolonlarda önerilmektedir. Tedavi 10-14 gün süreyle yapilir. Streptomisin tetrasiklinlerle beraber uygulanabilir. Menenjit olgularinda streptomisin, kloramfenikol ile kombine edilmektedir.

F.tularensis çok infeksiyöz olduğu için, etkenle temas etmemek korunmada esastır. Laboratuvarda çalışırken maske ile lastik eldiven kullanılmalıdır.

güzel bir konuya değinmişsiniz teşekkürler

teşekkürler

saoll eline koluna saglık

hımm bilgi için tşk..

çok teşekkürler