Biraz da ben öldürdüm köpeğimi;

Bakmasını bilemedim

Bakmasını bilemezsen

Ağaç bile dikme

Elinde kuruyan ağaç

Derdolur adama

Yüzme suda öğrenilir diyeceksin, doğru.

Boğulursan

Bir sen boğulursun ama.

Kaç sabahtır uyanıyorum, Dinliyorum ortalığı,

Kapımı tırmalayan yok.

Ağlamak geliyor içimden ağlayamadığım için utanıyorum

İnsan gibiydi.

Hayvanların çoğu insan gibidir,

Hem de iyi insan gibi.

Kalın boynu kıldan inceydi dostluğumun buyruğunda

Hürriyeti, dişleriyle bacaklarındaydı

Nezaketi tüylü uzun kuyruğunda.

Nazım Hikmet Ran köpeği Şeytan’ın ölümünden sonra yazdığı mersiyede

böyle anlatır duygularını.

Günümüz koşullarında yaşananların da en güzel dile getiriliş biçimidir bu

mersiye.

Biraz da biz neden olmuşuzdur bir arabanın altında can vermiş küçük kedi

yavrusunun ölümüne, biraz da biz neden olmuşuzdur açlık ve hastalıkla

boğuşmak zorunda kalan sokak hayvanlarının çektiği eziyetlere, biraz da biz

neden olmuşuzdur kent yaşamında sıkışıp kalmalarına.

Sokakların kendimiz için bile yeterince güvenli olduğuna inanmazken, sokakta

yaşamak zorunda bıraktığımız hayvanların güven içinde olacağını düşünme

ayıbı bizimdir sonuçta.

Damlayan çeşmeye, açık kalmış bir ampule arkamızı dönüp giderek neden

olduğumuz küresel ısınma ve sonuçları gibi dünyadaki her şey bizim

etkilerimizden şekillenir. Dünya, doğanın dengesine bilinçli ya da bilinçsizce

yaptığımız her müdahale ile etkimiz altındadır. Ülkelerin bilinçli olarak

yaptıkları her yanlış nasıl zarar veriyorsa, bilinçsiz bireyler de zarar

vermektedir dünyaya. Ve hiç kimsenin, kim daha fazla zarar veriyor diye

tartışma lüksü de olamaz aslında.

Çünkü yapılan doğanın kurallarını hiçe sayıp tabiat kanunlarını alt üst etmektir.

Bugün yaşamak zorunda kaldığımız yanlışların sorumlusu kim olursa olsun

tabiat kanunları alt üst edilmiştir. Dolayısıyla doğal denge ve yaşam

koşullarımız bozulmuştur. Bunun sonucunda da doğal dengeye hizmet

edebilmek için yeni kanunlar yapma gereksinimi doğmuştur.

Bunlardan biri de Hayvanları Koruma Kanunu’dur. Kanun, sokakları kedi,

köpek gibi hayvanların doğal ortamı kabul etmektedir. Oysa bu hayvanlar evcil

hayvanlardır ve evcilleştirilen bu hayvanlar için ideal doğal ortam, adından da

anlaşıldığı gibi, evler, bahçeler yani bizlerle birlikte güven içinde

yaşayabilecekleri ortamlardır. Hayvanların sokaklarda yaşaması, başta onların

sağlığı ve refahı olmak üzere, insan sağlığı, çevre sağlığı, halk sağlığı ve

toplumsal yaklaşımlar açısından sakıncalıdır.

Hayvanları Koruma Kanunu, hayvanların kayıt altına alınması gerekliliğini

vurgulaması açısından önemlidir. Kanunda yer aldığı şekli ile sahipli ve

sahipsiz tüm hayvanlar mutlaka kayıt altına alınmalıdır. Hayvanlar

kimliklendirilmeli, sahiplendirilmeli, kısırlaştırılmalı ve tüm bu çalışmalar kent

hayvan nüfusu yönetim planı oluşturularak uygulanmalıdır. Bu uygulamalar

hakkıyla yapılmakta olsa kedi ve köpek nüfusunun sokaklarda yaşamak

zorunda kalma olasılığı da kısa zamanda azalacaktır.

Kent yaşamında hayvanların varlığı ve hakları ile bunlara ilişkin

sorumluluklarımız olduğu ve bu sorumluluklardan, sokakları onların doğal

ortamı kabul ederek kurtulamayacağımız gerçeği unutulmamalıdır.

-Hayvan hakları konusu bir hayvanseverlik sevmezlik sorunu değildir.

-Hayvan haklarının çıkış noktasında dünyaya gelen canlının yaşam hakkına

saygı gösterme çabası yer almaktadır.

-Doğal dengenin sürdürülebilir ve sağlıklı kılınması için insanlar, hayvanlar ve

bitkilerin bir bütün olarak düşünülmesi şarttır.

-Her canlının birey olarak değerlendirilmesi esastır.

-Hayvan hakları konusu, kentsel yaşamda çevre ve halk sağlığı konularından

ayrı düşünülemez.

-Ve bu yolda zaman çok değerlidir.

Çünkü geçmişte dünyamıza yapılan etkiler nasıl bugünümüzü oluşturduysa,

bugüne yapacağımız her katkı yarınımız olacaktır.

Bu yüzden tüm canlılar arasında bu dünyadan sorumlu olanların bizler

olduğunu ve “biraz da ben” diyebilmenin önemini unutmamalıyız.