[size=x-large]YAŞAMA SEYİRCİ KALIYORUM!
Vakitsizce aklıma sen geliyordun,soluğu sende alıyordum ne yana kaçsam.Hangi yangından mal kaçırsam bütün yollarım sana çıkıyordu,bir yangından diğerine…Herkes gidiyor bense sana bakakalıyordum,hiç bir yol beni senden götürmeye yetmiyordu.Varışında sen olmayan gidişlerime bütüm yollarımı kapatıyordum.Uzunca bir yağmurda açmadığım şemsiyenin derdine düşmüyordum,ben sana sırılsıklamdım.Bilmediğim kaç kırkikindiden kalan ıslaklığımı yürek yangınlarımla kurutuyordum.Kendi kendimi yakıyordum cehennem nispetinde ateşlerimle.Rüzgarda savrulan uçurtma niyetinde umutlarıma dokunuyordu,yaralayan sözlerin ve derinlerimde azgın fırtınalar koparıyordu baktıkça siyahlaşan gözlerin.Bir çift göz ve bir söz oluyordun çokluğuna rağmen,bense azınlığıma isyan etmiyor,sınırlarıma boyun eğiyordum.Yokluğun üstümü örtüyor,üstüme çöküyordu karanlığın gecelerce.Seni sayıklıyor,uyku aralarımda senden uyanıyordum,sana susuyordum ve kana kana seni içiyordum.Seni kaybettiğim hiç bir yerde tekrar seni bulamıyordum,kayboluşunda kayboluyordum.Sensizliğin izini sürüyordum kendi kayboluşlarımda,sen olmayan hiçbir şeyin,sen oluyordun şimdi her şeyi…Ölüm sıradanlaşıyordu yaşamak kadar,her ölüşümde yeni bir dirilişin kollarında açıyordum gözlerimi.İçimdeki seni atınca ölüm katılığına bürünüyordu yaşayışım.Ha seni sevmek ha arkamdan ağlayanım olmadan ölüp ölüp dirilmek!İç geçirmekle bitmeyen bitişlerim,sonuma başlangıç oluyordu ve ben sonumu biliyordum daha ilk perdeden.Bu son olmuyordu her defasında,sana tekerrür bir başlangıca bitiyordu.Bir uçurumun kenarında buluyordum kendimi,tutunacak dalı olmayan bir sefillikle,yaralı yüreğimi bırakıyordum boşluğa defalarca.Olmuyordu bir türlü,ölüme meydan okuyordu yüreğim.İçinde kalan ölümsüzlüğünle yaşamı senden alıyor ölmek nedir bilmiyordu.Her yalan bana söyleniyor,kana kana beni kandırıyordu sanki tüm gerçekler.Gerçekçi olma yalanıyla yüzleşiyor,düş kırıklıklarıma düş yakamdan diyemiyordum.Sustukça gerçeğin matemi ile yüzüme tokat gibi çarpan hazımsız cümlelerinin tutsağı oluyordum.Bakışlarım yalvarışlarım oluyor,tutsaklığıma ’’ne olur sus’’lu bir son veremiyordum.Çoktan tükettiğim çarelerime avuç açıyor ondan olmayanı istiyordum,çaresizliğimden çare istiyordum çaresizce…Sen kovanların safında,bense Promete oluyordum elimde çalıntı bir ateşle.Kör kuyulara atılıyor,görmediğim sürgünüme makamsız lanetler okuyordum.Karanlığa sarılıyordum bir deli cesaretiyle,yok olurcasına kucaklıyordum renksizliğini.Avlusunda volta atıyordum dört duvar yalnızlığın,sensiz geçen her gün için bir tuğla da ben koyuyordum.Geceleri çıkmıyordum dışarıya,her karanlık bana seni getiriyordu gökyüzünden.Sensizliğin sesi yankılanıyordu cinayet tanığı duvarlardan,kulaklarımı her tıkayışımda içimde bir ses sen oluyordu,seni fısıldıyordu duymazlığıma.Beni senden götüren vakitler ilerliyordu geriye doğru, ben senden değil gerçekten kaçıyordum yalınayak.Acılar içinde kaçışım senden değil sana oluyordu,senden sana kaçıyordum tüm yoldan çıkmışlığımla…Parmak izlerimde sakladığım sana dair yangınlarımdan artakalan somut delillerimi de yanıma alarak,kendimi sana öldürüyorum bir intihar çıkmazında,sonsuza dek ve son kez.Çoğu kez öldürdüğün beni bu kez kendim öldürüyorum ve artık ben yaşama seyirci kalıyorum!

ERAXULLİUS Im trust in GOD!
[/size]