[mehmetefe]

sürüklenir en olmaz yerde umutlarım

gelen yok giden yok

sabahı kör vaktinde buz tumuş sacaklarım

ve sis icinde dondurucu bir soğuk

ben inan hayatımı hep böyle yaşadım

sevmedimi bilmem beni

belkide benim gibi hiç belli bile etmedi

kaçar benden gölgem dahi

ve kırmak dahi istemedim sevmediğim bile olsa kimseyi

dalgalanmış denizlerin boğusu var içimde

bir kabarır yüreğim bir vurur sahile

dalgalar benin sözlerim ve anlatamadığım benliğim

ve buz tutmuş ellerim kimsesizlik bu olsa zannederim

yanmış ciğerim sevdiğimi sevmeyi suc bellerim

böyle öğretti zaman her an acından kıvranan

ve durmadan savrulan

ah bir anlasaydım nereden başlasam

bitirmek için inan

[Yazar]

Yazılar