[Hakan K]

Sakın Öğrenmeyin …

Her zaman klavyeye dokunduğumda ellerim aklımdan geçenleri yazmaya yetiştiremezdi… sevdiğim şeyleri o kadar sevinçle yazardım ki adeta klavyem bile sevincime ortak olur bana tebessüm ederdi… hüzünlerimi yazdığım zaman klavyeme dökülen gözyaşlarım içimdeki hüznü benimle paylaşır; bulamadığım kelimelerde adeta parmaklarımı dans edercesine üzerinde gezdirmeme izin verir ve ifadelerime anlam katar yazmak istediklerimi beni anlarcasına adeta kendisi yazardı…

Ama bu gece öyle değil… hüznümü anlatacağım anlatamıyorum… anılarımı paylaşacağım paylaşamıyorum… 4 kez başladığım yazımı siliyor yeniden başlıyorum… ama her başladığım diğerinden daha berbat olduğunu düşünerek yine siliyorum… yok olmadı diyerek yeniden ve yeniden yazıma başlamak istiyorum ya bir türlü dile getiremiyorum, klavyeme hükmedemiyor beynimden geçenleri yazıya dökemiyorum…

Evet, yazamadığım konu 17 ağustos depremi… 8 yılının dolmasına sadece 3 saat kaldı. 8 yıl önceki bu gece aklıma geldikçe kelime bulmakta tıkanıyorum… şimdi de olduğu gibi. Yok ama artık yeter, 5 ciye silemem yazımı…

Aklıma geliyor da, serhat vardı. Adapazarının sayılı zenginlerinden. 18 ağustos sabahı onu bulvarda görmüştüm, hakan ve kamil de yanındaydı. Yarım kilo zeytin ve ekmek dağıtmak üzere hendek den gelen bir arkadaşına “Mehmet bana da zeytin verirmisin” diyordu. Zeytin ve ekmeği aldığında diğer aile fertlerini de sayıyor, bu yetmez biraz daha dercesine gözlerine bakıyordu. Diğer günde su kuyruğunda karşılaştım serhat ile. Oysa aradan geçen 6. yılda kendisi magazinlerde podyum güzelleri ile anılıyor, paparazzilere malzeme oluyordu. Acaba diyorum, acaba şimdi birisine yarım kilo zeytin ve ekmek verirmi ki ?

O gece binalarında merdivenlerin kapıdan 1,5 metre aralık ile ayrılmış olduğunu fark etmeden kapıdan çıkıp çoluk çocuk evi nasıl terk emişti ki dayıoğlu? Hala aklım almıyor inanamıyorum…

16 ağustos günü bahçesinde çadır kurup çadırda yaşayana ne derledi ki ? O diyenler deprem sonrası kalmadılar mı brandalardan kartonlardan yapılmış barakalarda? Ya ailesini kaybeden o minik yürekler? Eşini kaybeden, sevgilisini kaybeden? “aşkından ölürüm sensiz yaşayamam” diyip telefonu kapatıp uyuduğunu zannederken uykuda ölen o sevgililer? 100 daire yapıp satılmaya hazır hale getirdikten kibirli ve zengin hayatları birden biten ve o gece her şeyini kaybeden, sadece üzerindeki çamaşırlarla kalan o insanlar acaba hala kibirlimi?

Ölen 2 halamın kızının cesetlerinin yanından çeyiz sandığını eşeleyip çeyizlerini çalan o hırsızlar? Acaba o el işi dantel örmeli havluları kullanırken ne düşünüyorlar? Ellerini yüzlerini kurularken cesetler hiç mi akıllarına gelmiyor ki?

Ambulans sesleri, toz, duman, ÇIĞLIK sesler`i? KAN koku`su? kepçelerin ve iş makinelerinin uğultusu ?
Çevre illerden gelen yardım konvoyları, 1 dal sigara dilenen insanlar, şeker hastası olup insülin arayanlar? Karnını doyursa da bebesine süt ve bez bulamayan anneler, daha neler neler … Ya kimseye sarılıp ağlayamayanlar? Sarılacak kimsesi kalmayanlar? Ya onlar? Yıllarca barakalarda yaşam süren, yardıma muhtaç kalan, elini kolunu bacağını hatta kişiliğini benliğini kaybedenler? Hiç düşündük mü ? acılarını paylaştık mı?

Evet, evet sizleri duyar gibiyim… 5 YTL yardım yaptım diyenler var… hum siz 50 mi verdiniz? Cidden mi? Ne iyi ne iyi… 1-2 tane de 100 duyar gibiyim… Ayşe teyzeler battaniye yollamış… Veysel ağabeyler de eski elbiselerini yollamışlar… oysa o insanların bambaşka şeylere ihtiyacı vardı…

Neye mi ihtiyaçları vardı ? Yaşamadan öğrenemezsiniz… Ama ben size bunu anlatmayacağım da, tek dileğim, öğrenmeyin ve yaşamayın da… Allah o günü ve geceyi, sarsılmayı ve uğultuyu sizlere ve yüce Türk milletine, İslam alemine bir daha yaşatmasın, sizlerde neye ihtiyacımız olanı öğrenmeyin…

|-|akan 17 Ağustos 2007 SAKARYA

[The PROFESSOR]

Doğru…Yaşamayan bilemez.

[Yazar]

Yazılar