Sevgili ben, (Kendime)
Biliyorum sen de herkes gibi nasihatten hoşlanmaz, insanların nasihat yerine
senin düşündüklerini sana tekrarlamasını istersin. Belki söyleyeceklerimden
çokta hoşlanmayacaksın ama gel, seninle zaman ırmağının başına oturup, onun
beyhude akmasını seyreden hayat avcılarından ve kendi elleriyle inşa
ettikleri gam, keder, acı ve sıkıntıdan oluşan kuleler nedeniyle kaderi
suçlayan kendini bilmezlerden bahsedelim. Kalbindeki aşkı ince ince kanatıp,
onu sorumsuzca tüketen “Leyla ve Mecnun”lardan, telefon defterindeki
dostlarını rehbere sığmadığı için bir bir azaltan kıymetsizlerden, kırmızı
güllere koşarken, ezdikleri kır çiçeklerinin farkında olamayan aptal
romantiklerden bahsedelim. Erkekler ağlamaz deyip ağlamayan katı
yüreklilerden, özlemeyen duygusuzlardan, hatırlamayan vefasızlardan,
gülmeyen, güldürmeyen soğuk yüzlü sahtelerden bahsedelim. Zaman zaman aklı
karışmayanlardan, her şeyi tümüyle tozpembe, ya da hayatı bütünüyle siyah
görenlerden, “ya sev, ya terk et” saçmalıklarından, terk etmek yerine,
sevebileceği hale getirmeyi düşünmeyenlerden, banane deyip geçiştirenlerden,
neme lazımcılardan bahsedelim. “Ölürsem kabrime gelme istemem” diyen
arabeskçilerden, Ferdiciyim, Müslümcüyüm, Orhancıyım deyip; iki şarkının
kalbine damıttığı zehri yudumlayarak, ölümün soğuk yüzünü seçen akılsız
hayat sahiplerinden, kendisine emanet verilen vücudu sorumsuzca yaralayan
psikopat jilet manyaklarından bahsedelim. Sence dünya, bütün bu
saçmalıklardan acı bir intikam almıyor mu ? Sence, bunca tüketilmişliğin
sorumlusu aynı caddelerde yürüdüğümüz, sokakların, caddelerin, evlerin,
dünyanın hatta aklın ve ruhun bile taşımaktan yorulduğu bilinçsiz aptal
sürüleri değil mi?
tarafından güncellenmiştir.
